Nawawala parang Bula

Isa na namang panaginip ang bumulabog sa aking mahimbing na pagtulog noong isang araw. Nasa loob ako ng isang opisina, nakaupo sa upuan at nakaharap sa mesa. Mayroon akong hawak na kartolina at lapis habang nakakalat naman ang mga krayola, mga art materials at ilan pang mga papel sa mesa. Mayroon pa akong mga kasama sa kwarto, isang babae at isang lalaki, kasing edad ko sila at kami ay nagtatrabaho sa isang opisina. At habang kami'y nagtatrabaho, may biglang pumasok na bata sa silid.

Ito ang itsura ng unang batang nakita ko

Tinanong ko siya kung anong kailangan niya ngunit hindi siya sumagot. "Bata, may kailangan ka ba?" muli kong tanong ngunit sa halip na sumagot ay lumabas ito ng silid, ipinagpatuloy ko ang aking ginagawa. Ngunit ilang minuto pa lamang ang nakalilipas ay muling pumasok ang bata sa silid at muli, tinanong ko kung anong kailangan niya ngunit hindi na naman niya ako sinagot, tinaasan ko na ang boses ko. "Bata! Ano bang kailangan mo? Kanina ka pang pabalik-balik dito, ano ba talagang kailangan mo?" ngunit sa kabila ng pagtataas ko ng boses, hindi pa rin siya sumasagot, nakalagay ang kanyang daliri sa bibig niya habang ngumingiti sa akin. Nakakaloko ang ngiting iyon. Tumingin siya sa likuran ko na para bang may ibang tao doon, at laking gulat ko nang may dalawang bata nga  sa likuran ko, isang babae at isang lalaki, hindi ko sila napansing pumasok sa silid. Nakakapangilabot dahil nakakaloko ang mga ngiting ipinapakita nila sa akin. Lumapit sila sa akin at pinalibutan nila ako, pilit nila akong iniipit sa loob, tinignan ko ang aking mga kasama, parang wala silang pakialam sa akin, abala sila sa trabaho nila't parang wala man lang nakikita o naririnig. Nang tigiloan na ako ng mga bata, lumabas ako ng silid at pagpasok ko, laking gulat ko na wala na ang mga kasama ko't ang mga bata, tanging isang babaeng nakaupo sa upuan at nakaharap sa mesang may taklob ng diyaryo ang mukha ang nasilayan ko. Tumingin ako sa labas para tignan kung saan nagpunta ang mga kasama ko ngunit nang ibalik ko ang tingin sa loob ng aming silid ay wala na ang babae. Nakakatakot. Nakakapangilabot. Hindi ko man lang napansin ang paglabas nilang lahat, ni hindi ko narinig o nakita ang paglabas nila. Iisa lang naman ang pintuan palabas ng aming silid, wala namang ibang daan palabas ngunit bigla na lamang silang nawawala na para bang bula.

Paalam AJ

Hanggang ngayon, hindi ako makapaniwalang wala ka na. Para itong isang bangungot na hindi ko kayang takasan, ang realidad. Mahirap man tanggapin, ay kailangan, nalungkot man ako sa pagkawala mo ay nagpapasalamat pa rin ako sa'yo. Dahil ng ika'y mawala, napagtanto ko na napakaikli nga ng buhay at hindi natin ito dapat sayangin sa mga bagay tulad ng galit. Dapat natin itong bigyang halaga iisa lang ang buhay natin at wala rin itong restart, rewind, at fast foward. Hindi mo man ako kilala, hindi man ako isang certified AJ Perez fan at hindi mo man ito nababasa, inihahandog ko ito sa iyo. Nakikiramay ako. Huli man at kahit hindi mo ako naririnig ay gusto ko parin itong sabihin sa iyo... Isa ka sa mga hinahangaan ko at ang pinaka paborito ko ay ang pagganap mo bilang si "Dido" sa seryeng "Sabel". At hindi mo man ito nakikita, para sa iyo ang likha kong ito..

 (Title: Angel watches from Heaven)

...Paalam AJ Perez...

Malikhaing Imahinasyon

Gusto ninyo bang malaman ang mga ginagawa ko tuwing nag-iisa? Sige, ito ibabahagi ko na sa inyo..Gumagawa ako ng mga artworks. Nakakalungkot kasi kapag mag-isa lamang ako e. At ito ang ilan sa mga ito..

 *Ito ang una, tinatawag ko itong "ang pangalan" dahil na sa likhang iyan ang pangalan ko..Iris..Cherry..Antonette. Hanapin ninyo nalang kung nasaan diyan ang pangalan kong iyon. Hindi naman 'di ba halata na mahal ko ang pangalan kong ito? Hay..wala talaga akong magawa, pinagpuyatan ko pa iyan na para bang isang proyekto sa eskwela na kailangan ipasa sa guro kinabukasan.

*Ito naman ang pangalawa, tinatawag ko itong "ang hilig" dahil na sa likhang ito ang mga hilig ko. Ang buong likha ay sumisimbolo ng pagkahilig ko sa Arts, ang mga nota naman sa musical staff ay sumisimbolo sa pagkahilig ko sa musika at ang mukha sa gilid ng isang taong naiyak at ang maskarang na sa dulo ng rosas ay sumisimbolo naman sa pagkahilig ko sa pag-arte o Acting.

*Ito naman ang pangatlo, tinatawag ko naman itong "ang nagmamahalan". Hindi ko ito ginawa dahil inlove ako a! Sa totoo lang, katatapos ko lang basahin ang librong "Tristan" ni Jorina Reyes at naisipan kong ilarawan ang itsura ng mag-asawang Eliz at Tristan sa katapusan ng isorya na pawang mga tauhan sa kwento. Napakaganda ng istorya, nakakadala. Support Filipino Authors! Mahalin natin ang likhang atin!

Ang Gusali

Nakita ko na ang gusali sa aking panaginip! Kahapon, habang nanonood ako ng telebisyon ay nakakita ako ng isang gusali. Isang malaki, madilim at nakakatakot na gusali. Habang akin itong pinagmamasdan ay naalala ko ang gusali sa aking panaginip. Mula sa post kong "Liwanag sa Dilim", ang gusaling aking nakita ko sa telebisyon, ito ay nasa Corregidor. At base sa nakita kong larawan nito, kaparehong kapareho nito ang lugar kung saan ko ito natagpuan. Malago ang damo sa paligid nito at maganda ang paligid, ang gusali lamang ang nakasira ng magandang tanawing nabuo sa aking isipan habang ako'y mahimbing na natutulog.

Ito mismo ang itsura ng lugar at gusali sa aking panaginip..

 

 

 

Nasa loob kaya ng gusaling iyan ang mga tauhan sa aking panaginip?