Sa bahay pa lamang ay pinaghahandaan ko na ang mga bagay na sasabihin sa iyo kinabukasan ngunit sa pagdating naman ng kinabukasang hinihintay ko, bigla na lamang akong panghihinaan ng loob. Kaya't sa pag-uwi ko mula sa eskwela, gagawin muli ang nakasanayan...ang paghandaan ang aking mga sasabihin sa iyo kinabukasan. Heto na ang araw na hinihintay ko...eto na ang pagkakataon, katabi na kita, magkalapit na tayo, sasabihin ko na...
DUG!DUG!DUG!
Ang lakas ng tibok ng aking puso..."Raf--" naudlot ang aking sinasabi. Natigilan muli ako. Hay! Nakakainis naman!! Nauutal ako kapag andiyan ka na. Umuurong ang dila ko. Para akong sira, di ko masabi yung napakasimplempleng salita na "Patawad." Ang hirap kasi, naiilang ako sa iyo, bakit ko pa kasi iyon sinabi sayo e pwede namang hindi. Yan tuloy naipit tuloy tayo sa ganitong sitwasyon. Mahirap kasi may ilangan. Tama nga ang kasabihang.."May ibang mga bagay na dapat hindi na sinasabi." At ayun na nga iyon, yung sinabi ko sayo, dapat tinago ko nalang.
Tumayo ka at umalis papunta sa isa mong kaibigan. Ayan, sinayang ko lang ang pagkakataon. Sana nasabi ko na ngunit inunahan na naman ako ng kaba. Patawad talaga, patawad...Eto nalang ang masasabi ko...patawad. Pakiramdam ko kasi'y wala ka na. Nawala ka na sa akin..
SAKLAP TALAGA OH!
Maghahanda muli ako para bukas, at sana masabi ko na sa iyo...sana di na ako mautal, kabahan, kasi wala ka namang pinagbago. Ikaw parin naman yung kaibigan ko noon at ngayon. Sana talaga masabi ko na sa iyo, para magbalik na tayo sa dati.
Sunday, June 24, 2012
Saturday, June 23, 2012
Guni-guni
Tuwing papasok ako sa kwarto, akala ko lagi may taong nakatayo sa may kaliwa ko...yun pala ilang damit lang na nakasabit sa aming aparador. Tuwing naka-upo ako sa upuan at nakaharap sa aking study table, akala ko lagi may nakatingin sa akin mula sa malayo...yun pala wala naman. GUNI-GUNI. Pakiramdam ko lagi may nakamasid sa akin kapag naka talikod ako kaya't karaniwan mo akong makikita sa sulok ng kwarto na nakasandal sa dingding Nakakakilabot ang pakiramdam kong iyon...SOBRA! Ito ang isa sa pinaka-ayaw kong katangian ko, ang pagiging praning o paranoid dahil sa kung anu-ano ang pumapasok sa utak ko tuwing mag-isa. Malikot ang imahinasyon kumbaga.
Ang hirap ng ganito, yung hindi ka mapakali, kinakabahan, sa nabuong larawan sa iyong isipan. Nakakainis. Sa tuwing matutulog ako, may kung anu-anong nakakatakot na imahe ang napasok sa isip ko. Hindi ko alam kung bakit pumapasok ang mga ganoong bagay sa utak ko kahit hindi ko naman yon iniisip at hindi ko naman iyon gustong isipin. Isang imahe ng babaeng nakaputing unti-unting lumalapit sa akin mula sa madilim kong silid, yan madalas ang pumapasok sa isip ko tuwing gabi, patay na ang mga ilaw, tulog na ang mga tao ngunit ako, gising pa dahil sa mga nakakainis na nakakatakot na larawan sa isip ko.
Ikaw, naranasan mo na ba ang karanasan kong ito? Ang hirap ano? Kaya, ang solusyon ko kamo sa ganoong sitwasyon? Dasal. Napapansin ko kasi madalas na hangga't hindi pa ako nagdadasal ay hindi parin nawawala ang mga imaheng iyon sa utak ko pero sa oras na magdasal ako, naglalaho ang mga ito at makakatulog na ako ng mahimbing. Galing ano? Makapangyarihan nga talaga ang Panginoon, saludo ako sa Kanya. Kaya ugaliin ang pagdarasal. Hindi lamang tuwing Linggo, bago kumain, matapos kumain, bago matulog at kung may kailangan kundi maging sa paggising mo, sa bawat biyaya, bawat araw...sa madaling salita, PALAGI.
Ang hirap ng ganito, yung hindi ka mapakali, kinakabahan, sa nabuong larawan sa iyong isipan. Nakakainis. Sa tuwing matutulog ako, may kung anu-anong nakakatakot na imahe ang napasok sa isip ko. Hindi ko alam kung bakit pumapasok ang mga ganoong bagay sa utak ko kahit hindi ko naman yon iniisip at hindi ko naman iyon gustong isipin. Isang imahe ng babaeng nakaputing unti-unting lumalapit sa akin mula sa madilim kong silid, yan madalas ang pumapasok sa isip ko tuwing gabi, patay na ang mga ilaw, tulog na ang mga tao ngunit ako, gising pa dahil sa mga nakakainis na nakakatakot na larawan sa isip ko.
Ikaw, naranasan mo na ba ang karanasan kong ito? Ang hirap ano? Kaya, ang solusyon ko kamo sa ganoong sitwasyon? Dasal. Napapansin ko kasi madalas na hangga't hindi pa ako nagdadasal ay hindi parin nawawala ang mga imaheng iyon sa utak ko pero sa oras na magdasal ako, naglalaho ang mga ito at makakatulog na ako ng mahimbing. Galing ano? Makapangyarihan nga talaga ang Panginoon, saludo ako sa Kanya. Kaya ugaliin ang pagdarasal. Hindi lamang tuwing Linggo, bago kumain, matapos kumain, bago matulog at kung may kailangan kundi maging sa paggising mo, sa bawat biyaya, bawat araw...sa madaling salita, PALAGI.
Tugnaw
May 09, 2012 MIYERKULES ; 04:00 am
Masaya kong naglalaro ng mga baraha kasama ang mga pinsan ko kahit na mag-aalas kwatro na ng umaga. Wala e, hindi ako inaantok dahil sa ininom kong kape at dahil narin gusto kong bantayan at silayan sa kahit huling sandali ang aking tiya bago siya ilibing bukas. Oo, nakaburol ngayon ang minamahal kong tiya at sumama ako sa mga pinsan ko para magbantay. Ngunit sa gitna ng aming kasiyahan sa paglalaro ng baraha, dinalaw na ako ng antok kaya't nagpaalam na ako sa mga pinsan ko, tutal mag-aalaskwatro na naman ng umaga e. Kinuha ko na sa tatay ko ang susi ng van namin at nagtungo na nga sa aming sasakyan para matulog. Ihinatid pa ako ng mga pinsan ko doon sa van; bait no?
Matapos akong ihatid ng mga pinsan ko, bumalik na sila sa loob para ituloy ang pagbabantay kay Tita. Ako naman, pumasok na saloob ng van at pumwesto sa pinakadulong upuan doon upang matulog. Humiga na ako. Matutulog na ako ngunit hindi ako maktulog, may bumabagabag sa akin. Ipinikit ko na ang mga mata ko ngunit di parin ako makatulog--ANG LAMIG. Sobrang lamig, kasing lamig ng loob ng pridyider. Noong una, inisip ko na galing lamang sa labas ang lamig dahil bahagya kong binuksan ang bintana ng sasakyan para may hanging makapasok. Ngunit napagtanto ko na di naman ganoon kalamig sa labas at bahagya lamang ang bukas ng bintana kaya't imposibleng sobrang lamig sa loob. Nagtaka ako. Saan galing ang lamig?
Dugdug. Dugdug. Kinakabahan ako. Hindi ko alam kung bakit. Hay, napapraning lang siguro ako..tinatakot ko lamang ang sarili ko. Nagpasya na akong matulog. Ngunit makalipas ang ilang minuto, naramdaman kong may mabigat sa aking paanan-- parang may kung anong nakadagan o tila may nakahawak doon. Paakyat na nang paakyat ang lamig at ang bigat na aking nararamdaman, mula sa paa, dumaan ito sa aking mga binti, hita, likuran, braso, at mata. Ngunit di ko gaanong ramdam ang lamig sa mata dahil sa tinakluban ko ito ng panyo. Ang lamig talaga, parang may tumataklob sa aking mga mata. Tita? Bigla siyang pumasok sa isip ko? Tita ikaw ba iyan? Nagpaparamdam ka ba sa akin? Naalala ko, nung araw na maaksidente siya ay papunta siya sa aming bahay. Sayang hindi ka nakaabot sa akin, sayang hindi ka nakapagpaalam, sayang... Lahat nalang ay sayang.
Sinubukan kong igalaw ang katawan ko, biglang nawala ang bigat. Humina ang lamig. Posible kayang si Tita iyon? Nagpaalam lamang siya...paalam. Tinanggal ko na ang panyo sa aking mga mata sabay nang pagmulat ko. Tumayo at lumabas na ng sasakyan. Pagkalabas ko, nakita kong naghihintay sa akin sa labas ang isa kong pinsan. "Sabi na nga ba lalabas ka eh." tugon ni Lea, ang pinsan ko. "Paano mo naman nasabi?" tanong ko. "Ewan ko, basta parang naramdaman ko nalang na lalabas ka kaya naghintay ako.." sabi niya. "Ah, di kasi ako makatulog doon. Sobrang lamig kasi, mas malamig pa kaysa dito sa labas." sabi ko at pumasok na kami ni Lea sa loob. Pagkapasok, sumilip muna ako kay Tita bago matulog. Sa isang mahabang upuan ako humiga at doo'y tuluyan na akong mahimbing na nakatulog.
P.S.
Miss na miss na kita Tita, sana nasa maayos na kalagayan ka diyan. Sana masaya ka sa lugar kung nasaan ka ngayon. Nakikita mo parin sana kami mula diyan sa kinaroroonan mo, maging gabay ka sana sa amin. Salamat sa lahat ng sayang binahagi mo sa aming buhay, at pasensya naman para sa lahat ng maling ginawa't inasal namin sa iyo. Sana naging masaya ka kahit papaano sa piling namin. Basta lagi mo lang tatandaan, mahal na mahal ka namin at masaya kaming naging bahagi ka ng makulay naming buhay. Salamat sa lahat! Miss ka na namin dito, Tita.
Alam mo bang minsan umaasa akong isang araw ay babalik ka't magkikita muli tayo. Ngayon alam ko na ang pakiramdam nang umasa sa wala. Mahirap pala. Masakit pala. Pero minsan, naiisip ko..walang imposible sa Diyos, pwedeng ibalik ka niya sa amin, pwedeng magkasama muli tayo ngunit hindi na siguro dito sa lupa, kundi kung nasaan ka ngayon..Alam kong matagal pa iyon mangyayari pero mabilis tumakbo ang oras, mabilis lumipas ang panahon. Alam kong balang araw, magkikita tayong muli at sa panahong iyon, siguro'y hindi na natin kilala ang isa't isa pero mananatili parin tayong magkaibian, at magkapatid. Sa madaling salita, may koneksyon parin tayo kahit na hindi natin maalala ang dati.
Masaya tayong magsasama sa panahong iyon. Walang iintindihing problema, walang lungkot. Walang mga luhang tutulo dahil sa walang sugat at sakit tayong mararamdaman. Matagal pa kung iisipin ngunit malapit na kung hahayaan lang nating magpatuloy ang buhay nang di inaalala ang hangganan ng buhay.
Excited na akong magkita muli tayo Tita pero sa ngayon, itong buhay ko muna dito sa lupa ang aalalahanin ko. Muli, mahal kita Tita! Nababasa mo sana ngayon ito.
Masaya kong naglalaro ng mga baraha kasama ang mga pinsan ko kahit na mag-aalas kwatro na ng umaga. Wala e, hindi ako inaantok dahil sa ininom kong kape at dahil narin gusto kong bantayan at silayan sa kahit huling sandali ang aking tiya bago siya ilibing bukas. Oo, nakaburol ngayon ang minamahal kong tiya at sumama ako sa mga pinsan ko para magbantay. Ngunit sa gitna ng aming kasiyahan sa paglalaro ng baraha, dinalaw na ako ng antok kaya't nagpaalam na ako sa mga pinsan ko, tutal mag-aalaskwatro na naman ng umaga e. Kinuha ko na sa tatay ko ang susi ng van namin at nagtungo na nga sa aming sasakyan para matulog. Ihinatid pa ako ng mga pinsan ko doon sa van; bait no?
Matapos akong ihatid ng mga pinsan ko, bumalik na sila sa loob para ituloy ang pagbabantay kay Tita. Ako naman, pumasok na saloob ng van at pumwesto sa pinakadulong upuan doon upang matulog. Humiga na ako. Matutulog na ako ngunit hindi ako maktulog, may bumabagabag sa akin. Ipinikit ko na ang mga mata ko ngunit di parin ako makatulog--ANG LAMIG. Sobrang lamig, kasing lamig ng loob ng pridyider. Noong una, inisip ko na galing lamang sa labas ang lamig dahil bahagya kong binuksan ang bintana ng sasakyan para may hanging makapasok. Ngunit napagtanto ko na di naman ganoon kalamig sa labas at bahagya lamang ang bukas ng bintana kaya't imposibleng sobrang lamig sa loob. Nagtaka ako. Saan galing ang lamig?
Dugdug. Dugdug. Kinakabahan ako. Hindi ko alam kung bakit. Hay, napapraning lang siguro ako..tinatakot ko lamang ang sarili ko. Nagpasya na akong matulog. Ngunit makalipas ang ilang minuto, naramdaman kong may mabigat sa aking paanan-- parang may kung anong nakadagan o tila may nakahawak doon. Paakyat na nang paakyat ang lamig at ang bigat na aking nararamdaman, mula sa paa, dumaan ito sa aking mga binti, hita, likuran, braso, at mata. Ngunit di ko gaanong ramdam ang lamig sa mata dahil sa tinakluban ko ito ng panyo. Ang lamig talaga, parang may tumataklob sa aking mga mata. Tita? Bigla siyang pumasok sa isip ko? Tita ikaw ba iyan? Nagpaparamdam ka ba sa akin? Naalala ko, nung araw na maaksidente siya ay papunta siya sa aming bahay. Sayang hindi ka nakaabot sa akin, sayang hindi ka nakapagpaalam, sayang... Lahat nalang ay sayang.
Sinubukan kong igalaw ang katawan ko, biglang nawala ang bigat. Humina ang lamig. Posible kayang si Tita iyon? Nagpaalam lamang siya...paalam. Tinanggal ko na ang panyo sa aking mga mata sabay nang pagmulat ko. Tumayo at lumabas na ng sasakyan. Pagkalabas ko, nakita kong naghihintay sa akin sa labas ang isa kong pinsan. "Sabi na nga ba lalabas ka eh." tugon ni Lea, ang pinsan ko. "Paano mo naman nasabi?" tanong ko. "Ewan ko, basta parang naramdaman ko nalang na lalabas ka kaya naghintay ako.." sabi niya. "Ah, di kasi ako makatulog doon. Sobrang lamig kasi, mas malamig pa kaysa dito sa labas." sabi ko at pumasok na kami ni Lea sa loob. Pagkapasok, sumilip muna ako kay Tita bago matulog. Sa isang mahabang upuan ako humiga at doo'y tuluyan na akong mahimbing na nakatulog.
P.S.
Miss na miss na kita Tita, sana nasa maayos na kalagayan ka diyan. Sana masaya ka sa lugar kung nasaan ka ngayon. Nakikita mo parin sana kami mula diyan sa kinaroroonan mo, maging gabay ka sana sa amin. Salamat sa lahat ng sayang binahagi mo sa aming buhay, at pasensya naman para sa lahat ng maling ginawa't inasal namin sa iyo. Sana naging masaya ka kahit papaano sa piling namin. Basta lagi mo lang tatandaan, mahal na mahal ka namin at masaya kaming naging bahagi ka ng makulay naming buhay. Salamat sa lahat! Miss ka na namin dito, Tita.
Alam mo bang minsan umaasa akong isang araw ay babalik ka't magkikita muli tayo. Ngayon alam ko na ang pakiramdam nang umasa sa wala. Mahirap pala. Masakit pala. Pero minsan, naiisip ko..walang imposible sa Diyos, pwedeng ibalik ka niya sa amin, pwedeng magkasama muli tayo ngunit hindi na siguro dito sa lupa, kundi kung nasaan ka ngayon..Alam kong matagal pa iyon mangyayari pero mabilis tumakbo ang oras, mabilis lumipas ang panahon. Alam kong balang araw, magkikita tayong muli at sa panahong iyon, siguro'y hindi na natin kilala ang isa't isa pero mananatili parin tayong magkaibian, at magkapatid. Sa madaling salita, may koneksyon parin tayo kahit na hindi natin maalala ang dati.
Masaya tayong magsasama sa panahong iyon. Walang iintindihing problema, walang lungkot. Walang mga luhang tutulo dahil sa walang sugat at sakit tayong mararamdaman. Matagal pa kung iisipin ngunit malapit na kung hahayaan lang nating magpatuloy ang buhay nang di inaalala ang hangganan ng buhay.
Excited na akong magkita muli tayo Tita pero sa ngayon, itong buhay ko muna dito sa lupa ang aalalahanin ko. Muli, mahal kita Tita! Nababasa mo sana ngayon ito.
Sunday, October 9, 2011
Amelie
Dear Amelie,
Maraming salamat sa lahat, sa pagiging kaibigan at kapatid mo sakin. Pasensya ka na kung minsa'y nagtatampo ako sayo, at patawad sa lahat ng nagawa kong mali sayo. Masaya ako at nakilala kita, salamat sa mga payo mo, sa mga pag-unawa mo, sa tulong mo, sa pagtitiwala mo, sa suporta mo, sa sayang idinulot mo sa amin, at sa pagiging parte ng buhay ko. Alam mo kung hindi dahil sayo, hindi ako mapapasok sa mundo ng teatro...masaya ako't dinala mo ako sa mundong 'yon. Sana 'wag mo kaming kalimutan sa paglisan mo, sana lagi mo kaming maalala. Napakaikli man ng oras na pinagsamahan natin, napakalalim naman ng mga alaalang inawan mo sa aming mga kaibigan mo. Hindi ka namin makakalimutan Amelie! Ingat ka at sana mas maging masaya ang buhay mo. Lisanin mo man ang Pilipinas, hindi mo naman nilisan ang aming mga puso. Walang kalimutan ha! Salamat muli sa lahat lahat! Hindi kita makakalimutan Amelie...Maging maayos sana ang paglisan ninyo.
Ang 'yong kaibigan,
Ica
Maraming salamat sa lahat, sa pagiging kaibigan at kapatid mo sakin. Pasensya ka na kung minsa'y nagtatampo ako sayo, at patawad sa lahat ng nagawa kong mali sayo. Masaya ako at nakilala kita, salamat sa mga payo mo, sa mga pag-unawa mo, sa tulong mo, sa pagtitiwala mo, sa suporta mo, sa sayang idinulot mo sa amin, at sa pagiging parte ng buhay ko. Alam mo kung hindi dahil sayo, hindi ako mapapasok sa mundo ng teatro...masaya ako't dinala mo ako sa mundong 'yon. Sana 'wag mo kaming kalimutan sa paglisan mo, sana lagi mo kaming maalala. Napakaikli man ng oras na pinagsamahan natin, napakalalim naman ng mga alaalang inawan mo sa aming mga kaibigan mo. Hindi ka namin makakalimutan Amelie! Ingat ka at sana mas maging masaya ang buhay mo. Lisanin mo man ang Pilipinas, hindi mo naman nilisan ang aming mga puso. Walang kalimutan ha! Salamat muli sa lahat lahat! Hindi kita makakalimutan Amelie...Maging maayos sana ang paglisan ninyo.
Ang 'yong kaibigan,
Ica
Saturday, September 10, 2011
Pagkatao
Tulala.
Nakatingin lang sa aking lecture
Kunwari ay nag-aaral ngunit ang totoo
Walang kahit isang pumapasok sa utak ko.
Kasi hindi yung pinag-aaralan ko yung iniisip ko, IBA.
Iba ang tumatakbo sa isip ko, IBA.
Sarap ng buhay. PAYAPA.
Walang gumagambala sa akin, parang wala ako sa paligid
Tahimik lang na nakaupo, nasisikatan ng araw habang nagsusulat
Pili lamang ang nakakapansin, parang hangin lang
Wala naman akong ginagawa ngunit napapansin ako.
Ang daming tao sa paligid, ang daming tunog.
Maingay at magulo ang paligid.
Masaya ang mga tao, teka, masaya nga ba sila?
Ang daming dumarating,sino kayo?
Ang daming tinatanaw, sino sila?
Alam ko ang itsura ngunit hindi ang pangalan
Alam ko ang pangalan ngunit hindi ang ugali
Alam ko ang ugali ngunit hindi pagkatao
'Yan ang misteryo at sikreto ng bawat tao
Ang kanilang PAGKATAO.
Nakatingin lang sa aking lecture
Kunwari ay nag-aaral ngunit ang totoo
Walang kahit isang pumapasok sa utak ko.
Kasi hindi yung pinag-aaralan ko yung iniisip ko, IBA.
Iba ang tumatakbo sa isip ko, IBA.
Sarap ng buhay. PAYAPA.
Walang gumagambala sa akin, parang wala ako sa paligid
Tahimik lang na nakaupo, nasisikatan ng araw habang nagsusulat
Pili lamang ang nakakapansin, parang hangin lang
Wala naman akong ginagawa ngunit napapansin ako.
Ang daming tao sa paligid, ang daming tunog.
Maingay at magulo ang paligid.
Masaya ang mga tao, teka, masaya nga ba sila?
Ang daming dumarating,sino kayo?
Ang daming tinatanaw, sino sila?
Alam ko ang itsura ngunit hindi ang pangalan
Alam ko ang pangalan ngunit hindi ang ugali
Alam ko ang ugali ngunit hindi pagkatao
'Yan ang misteryo at sikreto ng bawat tao
Ang kanilang PAGKATAO.
Friday, August 26, 2011
Ilusyon
Maraming tao sa paligid, mga makulay ang ugali, masaya sila't nagtatawanan ngunit pare-parehong pikit ang mga mata sa tunay na mundo. Lahat nabubuhay sa ilusyon, lahat hindi alam ang nangyayari pero wala silang pakialam basta't may kasama, wala sa kanila kung ilusyon lamang ang tao. Maraming tao sa paligid pero walang may pakialam sa ilusyong mundo, sa ilusyong mundo. Sa ilusyong ako, sa ilusyong ikaw, sa ilusyong tayo. Lahat ay binabase lamang sa kung anong nakikita nila at hindi sa kung anong tunay na nararamdaman. Ang makukulay na ugali ng mga tao sa paligid ay ibang-iba sa aking sarili. Oo, makulay din naman ako ngunit madalas ay kumukupas din ito. Dahilan para mawala ang mga tao sa paligid, dahilan para mas lalo silang maligaw, maloko sa ilusyong mundo, dahilan upang hindi mahanap ang tunay na mundo.
Saturday, August 20, 2011
Kahibangan
Muli na namang nakagat ang dilim
Masisislayan na muli ang buwan
Mabibighani nan naman ako sa buwan
Kikislap na muli ang mga bituin sa langit
Lalamig na muli ang simoy ng hangin
At giginawin sa pag-ihip ng hangin
Naririnig ko na ang tumog ng mga kuliglig
Ang tunog ng eroplanong tumatawid sa himpapawid
Ang mga tao'y nagsisiuwian na
At narinig ko na ngang binuksan ang makina
O kay sarap ng buhay na kay payapa
Kay sarap ng oras na tahimik
O ayan na dumarating na
Nakakabinging katahimaika'y sumasapit na
Lumisan na ang mga tao
At ako'y naiwan na dito
Nag-iisa.
Walang kasama.
At tanging bolpen lamang ang sandata
Upang masabi ang nasa isipan
Kukuha ng papel at doon ilalapag
Aga ideyang nakakulong sa utak
Lumalalim na ang gabi
Dumidilim na ang paligid
At kung anu-ano na lang ang pumapasok sa isip
Mayroon kayang sumisilip sa bintana?
Nakatanaw sa aki't iniisip ang aking ginagawa
Ano kaya ang puting bagay na aking nakikita?
Sa gitna ng kadiliman ito'y aking natatanaw
Nababalot na ng takot sa misteryosong puting bagay
Hanggang sa may kumalabit mula sa aking likuran
Agad nanginig ang aking katawan
Napasigaw ng malakas hanggang ako ay masampal
"Ano ba Lucia? Ito ako si Francesca!"
KAHIBANGAN.
Isang malaking ilaw lang pala ang aking natatanaw
At si Francesca pala ang nakadungaw sa bintana
Kung gusto ninyong magising sa kahibangan,
Halikayo't gawin ang aking ginawa
Kung gusto ninyo namang manakot ng sariling isip,
Lumabas ng bahay at huwag papasok
Hangga't hindi nakakatapos ng tulang tungkol sa gabi
Paalala lamang ito ay gawain, isipin at basahin
Sa gitna ng kadiliman sa kalaliman ng gabi.
-Lucia Luna-
________________________________________
Mula sa "ANG MGA KAHIBANGAN NI LUCIA LUNA" by Iris Gonzalez
Coming Soon. on Nabuo sa Aking Isipan at sa mga bookshelves ng inyong mga tahanan
Masisislayan na muli ang buwan
Mabibighani nan naman ako sa buwan
Kikislap na muli ang mga bituin sa langit
Lalamig na muli ang simoy ng hangin
At giginawin sa pag-ihip ng hangin
Naririnig ko na ang tumog ng mga kuliglig
Ang tunog ng eroplanong tumatawid sa himpapawid
Ang mga tao'y nagsisiuwian na
At narinig ko na ngang binuksan ang makina
O kay sarap ng buhay na kay payapa
Kay sarap ng oras na tahimik
O ayan na dumarating na
Nakakabinging katahimaika'y sumasapit na
Lumisan na ang mga tao
At ako'y naiwan na dito
Nag-iisa.
Walang kasama.
At tanging bolpen lamang ang sandata
Upang masabi ang nasa isipan
Kukuha ng papel at doon ilalapag
Aga ideyang nakakulong sa utak
Lumalalim na ang gabi
Dumidilim na ang paligid
At kung anu-ano na lang ang pumapasok sa isip
Mayroon kayang sumisilip sa bintana?
Nakatanaw sa aki't iniisip ang aking ginagawa
Ano kaya ang puting bagay na aking nakikita?
Sa gitna ng kadiliman ito'y aking natatanaw
Nababalot na ng takot sa misteryosong puting bagay
Hanggang sa may kumalabit mula sa aking likuran
Agad nanginig ang aking katawan
Napasigaw ng malakas hanggang ako ay masampal
"Ano ba Lucia? Ito ako si Francesca!"
KAHIBANGAN.
Isang malaking ilaw lang pala ang aking natatanaw
At si Francesca pala ang nakadungaw sa bintana
Kung gusto ninyong magising sa kahibangan,
Halikayo't gawin ang aking ginawa
Kung gusto ninyo namang manakot ng sariling isip,
Lumabas ng bahay at huwag papasok
Hangga't hindi nakakatapos ng tulang tungkol sa gabi
Paalala lamang ito ay gawain, isipin at basahin
Sa gitna ng kadiliman sa kalaliman ng gabi.
-Lucia Luna-
________________________________________
Mula sa "ANG MGA KAHIBANGAN NI LUCIA LUNA" by Iris Gonzalez
Coming Soon. on Nabuo sa Aking Isipan at sa mga bookshelves ng inyong mga tahanan
Subscribe to:
Posts (Atom)