Hindi Ito Kailanman Magiging Patas

Napapansin ko na lagi kong nararamdaman na lagi akong nag-iisa kahit na ang dami kong kasama, kahit na sobrang ingay na ng mga kasama ko. Nandiyan nga sila pero hindi ko naman sila nararamdaman, wala silang kibo, wala silang pakialam, hindi ata nila nararamdaman na nandiyan ako kasama nila. Para silang mga manhid. Bakit ba sila ganoon? Palagi nalang silang naasa sa akin, ako nalang lagi ang gagawa ng lahat, ako nalang lagi ang magpapakahirap tapos sila wala na ngang naicontibute, hindi pa nila gagawin ng maayos yung naka-assign sa kanilang gawain. Nakakainis ang mga taong ganoon, marami sila lalo na sa mga kaklase ko ngayon. huwag kayong magagalit sa akin pagnabasa ninyo ito a, sa halip ay baguhin ninyo na lang ang ugali ninyo kapag nabasa ninyo ito. Para walang away,para walang gulo. Naiinis talaga ako sa kanila pero para walang away, kailangang magtimpi. Sana lang matanto nila yung mga ginagawa nila, matamaan naman sana ang dapat matamaan kasi hindi naman patas na nagpapakahirap ang isa habang yung iba niyang kasama na walang ginagawa ay makakakuha rin ng grado nung isang nagpakahirap. Hindi iyon patas at hindi iyon kailanman magiging patas!