Minamahal at Inaalala kita

Bakit ba kahit anong saway ay ayaw sumunod? Kahit na sabihin pang para ito sa ikakabubuti ng buhay ay ayaw parin? Nag-aalala na ako..ayokong mayroong mawala ng maaga, masasaktan ako lalo na't kasisimula palang ng bagong buhay ko. Ano bang problema? Nagdaramdam ba sa mga sinasabi? Marami akong tanong ngunit hindi masabi, nasasaktan ngunit hindi masabi, kagustuhan ba na mawala na? Masakit man isipin ngunit ang lahat ng bagay ay mayroong katapusan, lubusin ang oras hanggang maubos ito, gumawa ng mabuti. Kung hindi na makayanan, lumapit sa kaibigan at makakayanan ito. Alalahaning mayroong mga taong handang tumulong, narito ako! Huwag unahan ang oras pagka't marami pang nagmamahal. Huwag mawalan ng pag-asa, "may bukas pa!" maniwala ka kasabay ng pananalig sa Diyos. Makakamtan ang hinihingi sa takdang panahon, maghintay ka nalang.

Ramdam

Nariyan ka nga ngunit parang wala ka rin. Hawak ko nga ang iyong kamay ngunit hindi naman kita maramdaman. Palaging nagkikita ngunit hindi nagpapansinan, matagal na tayong magkakilala, bakit ngayon ay parang hindi na? Gusto kong itanong "May problema ba?" ngunit 'di ka naman makausap dahil ang sagot ay laging ngiti lamang. Kapag tayo'y nagkalapit, lumalayo. Kapag naman nagkabanggaan ng tingin, umiiwas. Maski ako naiilang pero bakit naman ganito katagal kang mailang? Mahirap ba talagang hindi mailang sa akin? Sawang-sawa na akong magkunwaring hindi tayo magkakilala. Ano bang dapat kong gawin upang magkalapit tayo nang hindi nagkakaroon ng ilangan sa isa't isa?

Gulo sa Isipan

Noong Biyernes ay nakita ko muli si babae at lalaki (mula sa post kong "halik") na nakatambay sa tapat ng silid-aralan kung saan ko mabilis na nakita ang ginawa nilang halik noong nakaraang linggo. At muli ay kasakasama ko ang aking kaibigan. Sinabi ko sa kanyang iyon yung babae't lalaking nakita namin noong isang linggo ngunit hindi daw niya alam iyon. Sabi ko sa kanya "Di ba sabi mo pa nga sakin nakakahiya yung ginagawa nila?" ngunit sagot niya sakin ay hindi niya alam. Ibig sabihin ba niyon, namalik mata lang ako ngunit paano naman yung sinabi sa akin ng kaibigan ko? Naguguluhan ako sa nakita't narinig ko. Hay, ano ba ito?

Paglubog ng Araw

Kaninang hapon ay nasaksihan ko ang napakagandang paglubog ng araw sa may Manila Bay. Ang araw ay parang lumulubog sa tubig at parang binuksan ng Diyos ang langit ang itsura niyon dahil sa mga sinag ng araw na nagmumula sa mga ulap. Mayroon din akong nakitang bahaghari sa bahagyang ibaba ng isang malaking ulap. Napakagandang pagmasdan ng lugar, ang tubig ay humahampas sa mga batuhan na nakasilip mula sa ibaba ng dagat. Kung ito'y pagmamasdan mong maigi, napakapayapa nito. Huwag mo lang intindihin ang ibang gumagambala, sigurado akong magiging mapayapa ka.

Madaling Araw

Isang magandang buwan na bahagyang natatagluban ng ulap at nasa likod ng ilang sanga ng puno ang masulsulyapan sa madaling araw at ilang minuto matapos itong masulyapan ay masisilayan naman ang isang makapigil hiningang bukang liwayway sa dilim na wari'y nagbibigay pag-asa sa mga taong makasisilay nito. Babasagin nito ang matahimik na dilim upang bigyang daan ang bagong gising na haring araw.

Mata't Damdamin

Mata. Mata ang basihan ng kasiyahan ng isang tao hindi ngiti. Dahil ang ngiti ang napepeke. Mata ang bintana ng tunay na saloobin ng isang tao. Ito rin ang kailangan natin upang makita natin ang iba't ibang bagay sa paligid natin, ang kagandahan ng itsura ng paligid ay nakikita gamit ang mata. Ang mata rin ang kailangan upang makita ng daan patungo sa liwanag. Mahalaga ang mga mata, pangalagaan natin ito upang hindi mawala sa atin ang mga bagay na ito.

Damdamin. Mahalaga ang damdamin mas mahalaga ito kaysa sa mata. Kahit na bulag ka, makikita mo parin ang liwanag, ang pag-ibig, tunay na pag-ibig. Kagandahan, hindi ng kapaligiran kundi ng ugali ng ibang tao.

Bakit nga ba?

Bakit ang buhay walang restart button, replay, rewind o fast forward? Para maitama natin ang mga kamalian sa nakaraan, para makita ang kasalukuyan...naitanong ninyo na ba ito sa mga sarili ninyo? Naisip niniyo ba man lang ba ito? Kung oo, ibig sabihin lang niyan may mga bagay sa inyong nakaraan na pinagsisisihan ninyo, nais ninyo itong balikan para maitama o maiba. Isinulat ko ito dahil naisip ko ang tungkol diyan nang mabasa ko ang Volume 2 ng Soul to Seoul (manga). Mayroon doong isang character na nagngangalang Kai, tumanggap siya ng pera para ipampyansa sa kanyang kaibigan at para mabayaran niya ang perang pinautang sa kanya, mayroon siyang kailangang patayin at sa dulo ng istorya niyon, sinabi ni Kai na hindi na niya kailangan ng restart button. Ibig sabihin hindi niya pinagsisisihan na mayroon siyang pinatay na tao. Bigla kong naisip, bakit nga ba walang restart button ang buhay nating mga tao? May mga bagay akong pinagsisisihan sa aking nakaraan, at karamihan dito ay tungkol sa pag-aaral. Kayo, ganito rin ba ang takbo ng isip ninyo? Naisip ninyo na ba ang bagay na ito? Kung hindi, ibig sabihin lang niyan ay wala kang anumang bagay na pinagsisisihan sa iyong nakaraan, sa iyong buhay.

Halik

Kanina uwian, pagdaan ko sa isang silid-aralan sa aming eskwelahan, mayroong mga nakatambay na estudyante malapit dito. Papalapit na yung isang lalaki doon sa isang babae nang bigla akong dumaan sa gitna nila. Biglang lumayo si lalaki kay babae. Ngunit bago pa man ako dumaan sa kanilang gitna,mayroon akong mabilis na nakita, halik. Sa aking mga mata ay nakita kong hinalikan ni lalaki si babae sa kanyang mga labi. Nagulat ako sa aking nakita kaya't minabuti kong bilisan ang paglalakad at paglampas ko sa kanila sabi ng kasama ko, "Hindi na sila nahiya, ang dami-daming tao, doon pa sila naghahalikan." Akala ko nung una ay namalik mata ako ngunit hindi. Totoo yung nakita ko. Sa isip isip ko nasabi ko, "1st year palang sila katulad ko, papaano nila nagagawa iyon." Kinilabutan ako sa aking nakita. Tama ang nanay ko, magboboyriend ako pagnakatapos na ako ng kolehiyo at pag mayroon narin akong trabaho.

Hindi Ito Kailanman Magiging Patas

Napapansin ko na lagi kong nararamdaman na lagi akong nag-iisa kahit na ang dami kong kasama, kahit na sobrang ingay na ng mga kasama ko. Nandiyan nga sila pero hindi ko naman sila nararamdaman, wala silang kibo, wala silang pakialam, hindi ata nila nararamdaman na nandiyan ako kasama nila. Para silang mga manhid. Bakit ba sila ganoon? Palagi nalang silang naasa sa akin, ako nalang lagi ang gagawa ng lahat, ako nalang lagi ang magpapakahirap tapos sila wala na ngang naicontibute, hindi pa nila gagawin ng maayos yung naka-assign sa kanilang gawain. Nakakainis ang mga taong ganoon, marami sila lalo na sa mga kaklase ko ngayon. huwag kayong magagalit sa akin pagnabasa ninyo ito a, sa halip ay baguhin ninyo na lang ang ugali ninyo kapag nabasa ninyo ito. Para walang away,para walang gulo. Naiinis talaga ako sa kanila pero para walang away, kailangang magtimpi. Sana lang matanto nila yung mga ginagawa nila, matamaan naman sana ang dapat matamaan kasi hindi naman patas na nagpapakahirap ang isa habang yung iba niyang kasama na walang ginagawa ay makakakuha rin ng grado nung isang nagpakahirap. Hindi iyon patas at hindi iyon kailanman magiging patas!

Umiiyak sa Dilim

Minsan, basta nalang tayo nagsasalita, hindi na natin iniintindi yung mga taong pinagsasalitaan natin. Hindi na natin inaalala kung anong mararamdaman nila, kung masasaktan ba sila. Minsan, hindi na natin alam nagiging manhid na pala tayo. Oo. Totoo yan dahil naging suspek at biktima narin ako niyan. Pagnagagalit ako dati, napapagsalitaan ko ang mga kaklase ko, sabi ko pa nga "wala akong pakialam sa kanila, ano ngayon kung magalit sila sakin? Kasalanan naman nila kung bakit ako nagalit sa kanila." ganiyan ako, minsan suspak pero madalas, biktima. Madalas nasasaktan, madalas nakangiti nagtatago ng tunay na saloobin. Madalas walang nakakahalata dahil mga piling tao lang ang totoong nakakakilala sa akin at ang mga hindi nakakahalata, totoo, hindi nila ako ganoon kakilala. Sa likod ng mga matatamis na ngiti, natatago ang isang babaeng nasa dilim, nag-iisa't walang kasama walng nakakarinig sa malakas niyang hagulgol, walang may alam na siya'y umiiyak sa dilim.

Apektado

Noong isang gabi, muli akong nanaginip at sa panaginip kong iyon, muli ay mayroong yumakap sa akin na lalaki ngunit ngayon ay nakita ko na ang mukha niya. Maputi, medyo payat, bilugan ang mga mata, mahahaba ang daliri, matangkad, katamtaman ang laki ng katawan at may itsura. Kilala ko siya dahil kaklase ko siya ngayong 1st year ako, may pagkamakulit siya, masayang kasama minsan ngunit ang hindi ko malaman sa sarili ko ay kung bakit naiinis ako sa kanya. Wala naman siyang ginagawang masama sa akin, hindi naman niya ako inaasar ngunit naiinis ako sa kanya. Sabi nga sa akin ng nanay ko, baka raw may lihim na pagtingin ako sa kanya ngunit alam ko sa sarili ko na wala. Wala akong gusto sa kanya, dahil sinasabi niyang isa siyang bakla. Hindi ko alam kung totoo iyon o niloloko niya lang kami, masyadong misteryoso sakin ang kanyang kasarian. Hindi ko malaman kung seryoso siya o hindi. Mahirap alamin dahil palagi siyang nakangiti.

Ayokong magbanggit ng pangalan dahil sa hindi ko namang gawain na ilantad ang pangalan ng isang tao sa mga blog katulad ng ganito. Kung dati ay hindi ko nakita ang mukha ng lalaking umakap sakin, ngayon ay natagpuan ko na siya. Pero, hindi pa ako ganoong kasigurado kung siya nga talaga iyon. Kailangan ko munang kumpirmahin para maliwangan ako, para hindi ko na isipin kung sino iyon. Alam kong hindi na importante pang malaman kung sino ang lalaking iyon dahil isa lang naman iyong panaginip. At iba ang panaginip, hindi siya realidad. Magkaiba sila. At hindi maaaring magkatotoo ang panaginip dahil mga bagay lang naman iyon na tumatakbo sa ating isipan sa tuwing tayo ay natutulog. Naguguluhan ako, ayoko nang mag-isip dahil nakakapagod isipin siya...panaginip lang iyon, walang katotohanan, ngunit bakit ganito? Bakit ako naaapektohan?

Drama sa Party

Kahapon ay nagkaroon ng Party sa aming eskwelahan. Bale, isa iyong pagdiriwang ng all saints day. Nagkaroon doon ng patimpalak na Look-alike-Saint. Kung saan kailangang iarte ng mga kalahok ang talambuhay ng Santang ipinoportray nila sa loob ng 10 minuto. Nagkaroon ng performance ang glee club, theater club at dance troupe. Dinaos narin doon ang awarding ng tatlong nanalong kalahok sa patimpalak na battle of the bands. At kung ipinamalas ng mga estudyanteng ito ang kanilang talento sa pag kanta't pagsayaw, syempre hindi naman pahuhuli ang ating mga iginagalang na mga guro. Ang saya talaga ng kahapon lalo na noong sumapit na ang gabi. Nagkaroon ng sayawan at sinasabi ko sayo mararamdaman mong para kang nasa isang disco house ngunit dito ay may mga patakaran kang dapat sundin. Bawal magsayaw ng grupo-grupo dahil dito raw madalas nagsisimula ang mga ayaw at sa slow dance naman kailangan ay 2 ft ang pagitan ninyo ng kasayaw mo dahil bawal ang PDA (Public Display of Affection). Strikto ang mga prefect of discipline sa aming eskwelahan, hangad talaga nila ay disiplina para sa mga estudyanteng nag-aaral doon sa eskwelahang iyon. Pero kahit na ganoon ay naging masaya naman ako dahil nakasayaw ko yung taong hinahangan ko at sa unang pagkakataon ay nakapagwala ako sa dance floor! Daig ko pa ang isang hayop na nakawala sa kanyang selda...

Yung ibang estudyante, nagsasaya dahil iyon naman dapat talaga ang dapat ginagawa pero yung iba, nakaupo doon sa may sulok at nagdadrama, yung iba pa nga ay umiiyak dahil sa hindi sila isinayaw ng mga gusto nila, dahil sa iba yung sinayaw ng mga taong gusto nila, sa madaling salita, nagseselos sila sa kasayaw ng mga gusto nila. Sa isip ko sinabi ko, "Bakit naman sila magseselos, e hindi naman nila kasintahan yung iniiyakan nila at dinadramahan. Mabuti sana kung sila na nung taong dinadramahan nila, maiintindihan ko pa. Pero kung katulad nito yung sitwasyon, parang..wala namang karapatang magselos yung taong yun, kasi hindi naman sila e. (Babae yung tinutukoy ko a) Alam kong sa mga sitwasyon na ganito, lalaki dapat ang nagyayaya pero kung gusto talaga nila iyong maisayaw, sila ang magyaya. Kailangan lang naman doon, lakas ng loob at kapal ng mukha...tulad ko! HAHA!"

Tumigil nang Siya'y Dumating

Noong isang buwan, nakaramdam ako ng paninikip ng dibdib, nahihirapan ako sa paghinga, hindi ko alam kung ano ang dahilan at nangyayari iyon sa akin. Kinabahan ako dahil baka kung anong sakit na ang meron ako. Noong mga panahonng ding iyon, ilang araw na wala ang isa kong kaklaseng lalaki dahil nagkasakit siya. Medyo matahimik ang aming silid ng ilang araw kasi wala siya, medyo malungkot din ako kasi isa siya sa mga taong nagpapasaya ng araw ko. Sabi ng iba kong kaklase, baka raw dahil sa wala lang siya kaya naninikip ang dibdib ko at nahihirapan ako sa paghinga. Pinatulan ko ang biro sabi ko "Oo nga! Siguro kaya 'to nangyayari kasi wala siya...miss ko na siya..." tapos sabay tawa. Ngunit sa kabila ng panandaliang kasiyahan, nasasaloob ko parin ang matinding kaba. Lumapit ako sa aking best friend at sinabi ko sa kanya ang matinding kaba na nararamdaman ko. Sabi niya, huwag daw akong kabahan dahil sigurado siyang wala akong sakit. Pagkatapos kay best friend ay pumunta naman ako kay espren para sabihin sa kanya ang sinabi ko kay best friend. Oo, iba pa ang best friend ko sa espren ko dahil babae si best friend at lalaki si espren. Weird noh?


Sige, balik na tayo sa itsorya ko. Dumating ang Sabado, nagpatingin kami ng nanay ko sa doktor, sabi ng doktor wala daw akong sakit, mayroon lang daw nababanat na muscle kaya naninikip ang dibdib ko. Dumating ang Lunes, masayang masaya kong ibinalita ang resulta ng aking pagpapatingin sa doktor. Sobrang saya ko't wala akong sakit at kasabay niyon ay pumasok na muli ang kaklase kong nagkasakit ng ilang araw. Inobserbahan ko ang buong linggong iyon, tinignan ko kung muli bang maninikip ang dibdib ko, pero wala. Wala na akong naramdamang sakit simula nang pumasok muli ang kaklase kong iyon. Hanggang ngayon, hindi pa muling bumabalik ang paninikip ng aking dibdib. Sana nga'y huwag na itong bumalik kailanman dahil mahirap, pinag aalala ko ang mga tao sa paligid ko. Oo, totoong namiss ko yung kaklase kong iyon dahil nakakabingi ang sobrang katahimikan lalo na kung wala siya...Hindi ko alam kung coincidence lang 'yon o talagang itinakdang mangyari.

Kaakap

Isang gabi nang ako'y naiglip, mayroon akong nakitang isang babaeng nag iisa, nakatayo sa di kalayuan, nakasuot ng pulang blusa at maong na pantalon. Sinubukan ko siyang lapitan, habang ako'y lumalapit sa kanya, lumalapit din siya sa akin. Sinubukan ko siyang hawakan sa braso pero nagkasalubong ang aming mga kamay. Natagpuan ko nalang ang sarili kong tinitignan ang sarili sa isang napakalaking salamin. "Repleksyon ko pala iyon!" sabi ko. Habang tinitignan ko ang aking sarili sa salamin, bigla kong naramdaman na may umakap sa akin. Hindi ko nakita ang kanyang repleksyon sa salamin. Nakakagulat! Pinagmasdan ko ang kanyang braso, maputi at may suot na itim na bracelet na may pula sa gilid. "Katulad to nung sakin a!" sabi ko. Pero walang imik ang umakap sakin, basta alam kong lalaki siya ngunit di ko nga lang kilala kung sino. Hanggang ngayon palaisipan parin sakin ang lalaking yon. Oo, palaisipan parin dahil matagal ko na itong napanaginipan. Siguro, 3 years ago na kasi grade 4 ako nang akin itong mapanaginipan. 

Liwanag sa Dilim

Sa aking pagtulog kagabi, nakakita ako ng isang maliwanag na ilaw sa gitna ng madilim na paligid. Nang ako'y tumungo dito, nasilayan ko ang isang tahimik na lugar na puno ng mga halaman, mala-palasyo ang itsura nito. Maaliwalas ang paligid, napakalinis. Pinagmasdan ko ang paligid "Napakaganda talaga dito!" nasabi ko sa aking sarili. Ngunit sa isang banda, nakakita ako ng isang gusali. Malaki ito,ngunit nakakatakot ang itsura. Ako ay isang matatakuting tao ngunit hindi ko alam kung anong pumasok sa aking isipan at pumasok ako sa gusali iyon kahit na nakakatakot ang itsura nito.

Sa aking pagpasok dito, mayroon akong nakitang dalawang silid, ito ay nasa dalawang magkahiwalay na dulo ng gusali at ang mga pintuan nito ay mga larawan. Ang silid na nasa aking kanan ay mayroong larawan ng babae at ang silid naman sa aking kaliwa ay may larawan ng lalaki. "CR naman yata ito e." sabi ko at dahil sa babae ako, nagtungo ako sa silid na may larawan ng babae. Madilim sa loob kaya binuksan ko ang ilaw, kulay dilaw ang sindi nito. At sa pagbukas ng ilaw, mayroon akong nakitang isang babaeng maputi, kulot ang buhok, itim ang suot nitong damit, itim ang kaniyang make-up pati ang kaniyang sapatos. Napakaganda niya, sa itsura palang niya alam ko nang isa siyang bampira.

Lumapit siya sa akin, kinagat niya ako at pagkatapos, ang sabi niya sa akin "Kagatin mo yung babaeng makikita mong nakasuot ng puting damit sa labas ng gusaling ito." Lumabas ako ng gusali at nakita ko ang babaeng sinasabi ng bampirang kumagat sa akin. Isang mahabang puting damit ang kanyang suot ngunit wala siyang saplot sa paa, kayumanggi ang kulay ng kanyang balat, at mahaba at kulay tsokolate ang kanyang buhok. Nilapitan ko siya at dahan dahang ibinaon ang aking mga pangil sa kanyang leeg. Wala pang limang segundo akong nakakatagal sa kanya ay bigla niya akong itinulak papalayo. Napakalakas niya. Tinignan ko ulit siya mula sa malayo at nakita ko ang kaninang kulay tsokolate niyang mga mata ay naging kulay dilaw na. Isa siyang taong-lobo! Biglang sumakit ang aking ulo, para itong binibiyak sa sobrang sakit. Sumigaw ako at nagwala, tumakbo ako pabalik sa silid ng gusali kung nasaan ang bampirang kumagat sa akin ngunit pagbalik ko ay wala na siya.

Lumabas ako ng silid at tumungo sa silid sa kabilang dulo ng gusali. Sa aking paglalakad ay natagpuan ko ang bangkay ng bampirang kumagat sa akin. Pag tingin ko sa daanan, nakakita ako ng mga dilaw na mga mata ng lobo. Natakot ako at lumabas ng gusali, hinala kong pinaslang ng mga lobo ang babaeng bampirang nakilala ko. At sa aking paglabas ng gusali, ang kaninang mala palasyong lugar na aking natagpuan ay naging isang madilim at nakakatakot na lugar na. Habang ako'y tumatakbo, napagtanto ko na ako pala'y hinahabol ng mga lobo. Sinubukan kong tumakbo ng mas mabilis ngunit nadapa ako. Ang mga lobo'y mabilis na tumakbo papunta sa akin. Buti nalang ako'y nagising ngunit hingal na hingal naman.